Joke Timmermans: “Gewoon of ongewoon, het verhaal van de mens is altijd mooi”

Dag lieve vrienden, ik ben Marie Rommes. Vorig jaar rondde ik mijn bachelor communicatiemanagement af aan Hogeschool PXL en nu volg ik een banaba bedrijfskunde aan de UCLL. Voor deze opleiding loop ik stage bij I Love Network. 
Na twee jaar ontmoette ik mijn leerkracht copywriting opnieuw, Joke Timmermans. Zij is zeker niet alleen leerkracht maar een echte creatieve duizendpoot. Dinsdag 12 maart, in de Hasseltse brasserie De Orangerie, praatten we gezellig even bij over haar carrière, met een drankje erbij.

Van nieuwsitems naar lesgeven

Journalistiek, daar is het voor Joke allemaal mee begonnen. In haar eerste job, bij TV Limburg, deed ze veel ervaring op over hoe je onder andere een verhaal moet maken en mensen moet interviewen. Maar ook over hoe je moet monteren en met verschilende mensen moet omgaan. Dat laatste interesseerde Joke van in het begin het meest. Verschillende mensen ontmoeten, naar hun verhaal luisteren en dat nadien brengen en visualiseren, voornamelijk eerst via video. Na zes jaar besefte ze dat haar toekomst verder lag dan alleen maar de journalistieke wereld.

Ze ging dan samen met haar man, kunstenaar Herman Maes, een jaar herbronnen in Londen. Daar besloot ze dat ze les wou gaan geven. “Hetgeen wat ik ken en kan, wil ik doorgeven”, vertelt ze me. Eens leerkracht werd haar gevraagd of ze ook fotografielessen kon geven. Ze kon filmen en monteren, maar foto’s maken? Na eerst zelf wat uitzoeken en uitproberen startte ze met een opleiding fotografie.

Herve Van De Weyer, opleidingshoofd van communicatiemanagement, zag iets in de ex-cameravrouw van TVL. Hij zorgde ervoor dat Joke elk jaar nieuwe vakken mocht geven. Ze werkt nu voltijds voor PXL en dat heeft zijn voordelen. Door haar vaste inkomen is ze helemaal vrij in haar fotografie. “Ik heb afstand gedaan van journalistiek, het nieuwscircuit waar ik me niet meer in kon vinden. Ik heb nu mijn draai gevonden met mijn eigen projecten waar ik vrij in ben”, vertelt ze. Dat wil ze ook meegeven aan haar studenten. “Je bent vrij, doe er iets mee.” 

Gelukkige Liefde

Joke bedacht een nieuw concept ‘Gelukkige Liefde’, op een februari-ochtend. “Het was Valentijn en ik wou iets met liefde doen maar ik wist nog niet wat”, vertelt Joke al lachend. Ze dacht aan ‘Humans of New York’, korte interviews die haar inspireerden, waarbij een jonge Amerikaan heel eenvoudige en ontwapende verhalen vertelt over burgers die hij ook fotografeert. Dit willen mensen lezen. Ze herkennen zich er in. En Joke ook. Op dezelfde manier wou ze iets met liefdesverhalen doen. “Hoe gewoon of ongewoon het ook is, het verhaal achter de mens is altijd mooi”, vertelt ze. De verhalen sloegen aan en de belofte om elke week voor een jaar lang zo’n liefdesverhaal vast te leggen, was gemaakt.

Ik vraag Joke wat Gelukkige Liefde voor haar betekent. “Vertrouwen hebben en elkaar vrijheid geven”, antwoordt ze. “Ik ondervind elke dag in mijn liefde dat ik de ruimte krijg om te doen wat ik wil, zonder van elkaar te vervreemden”, gaat ze verder. Ze is ervan overtuigd dat liefde overal is. Het is universeel. Iedereen kan liefde ervaren.

De laatste foto in deze reeks is er eentje van Joke en Herman. Toen ze hem vroeg om de reeks in schoonheid met hun tweeën af te sluiten, was hij niet laaiend enthousiast maar hij deed het wel voor haar. Hij vond het mooi hoe Joke er anderen gelukkig mee maakte. Is deze foto misschien haar favoriet van de reeks? “Nee, verre van,” vertelt ze al lachend. Haar lievelingsfoto is dan toch die van het  koppel dat ze voor het eerst in beeld bracht, een homokoppel. Hun liefde werd heel simpel in beeld gebracht zodat het beeld het verhaal erachter kon versterken.

New York en Hasselt

Al enkele zomers reist Joke naar New York. Mocht ze kunnen, verhuisde ze naar deze wereldstad. Dit jaar rondt ze haar opleiding fotografie af. New York is haar afstudeerproject. Toevallig stelde ze gisteren het boek ervan samen. Ze maakte van haar hart een steen om van 400 goede foto’s er 100 te selecteren. Het boek telt vijf delen: portretten van mensen, stillevens, straat- en strandtaferelen en mensen in musea. De rode draad? Mensen. 

Hasselt is natuurlijk geen New York maar dat vindt ze helemaal niet erg. Ze heeft haar vrienden, familie en haar geliefde job hier. Hasselt is een klein dorp waar ze kan rondlopen. De sociale cohesie, het echt kennen van mensen is hier echt fijn. Ik herken het zelf. Ik heb drie jaar in Hasselt op kot gezeten en wil hier ook komen wonen. De mensen en de sfeer zijn hier zo gemoedelijk. “Ja dat is ook zo”, stemt Joke in. “Je bent niet één van de miljoenen maar het is heel persoonlijk.” Toch heeft de fotografe anonimiteit nodig. Daarom fotografeert ze zo graag in New York. 

Toekomstdromen

New York voelt voor Joke aan als thuiskomen. “Als ik daar kom dan is het precies of ik daar altijd al geweest ben”, vertelt ze. Afgelopen zomer ontmoette ze er een ongelofelijke vrouw van 80 jaar. Zo vitaal, energiek en met van alles bezig. Ze heeft altijd in de Public Relations gewerkt. Nu is ze juweelontwerpster en verkoopt ze aan bekende mensen. Jokes droom? Net als die dame op 80-jarige leeftijd nog met van alles bezig zijn, in New York.

In de toekomst hoopt Joke nog altijd les te geven. Ook zal fotografie een belangrijke rol blijven spelen. Haar eigen projecten maar ook de commerciële opdrachten groeien. 

Daarnaast wil Joke haar man Herman helpen met zijn passie: kunst. Joke wil hem en zijn werken zichtbaar maken. In de jaren ‘80 en ’90 had hij furore gemaakt maar daarna raakte hij in de vergetelheid. “Hij zat onder een steen en ik heb hem daar onder uit gehaald,” vertelt ze al lachend. Nu zit Herman in een galerij en herkennen mensen hem wel. 

Copy Paste

‘Gelukkige Liefde’ is een succes en dat succes zet Joke verder met ‘Copy Paste’. Ook hier is liefde de rode draad, nu tussen nakomelingen en hun voorouders. Dit project begon ook weer zo spontaan. Een vriendin liet een foto zien van haar oma. “Kijk Joke, hoe fel ik op mijn oma lijk.” Nadien stelde ze voor haar eens te fotograferen zoals haar oma. Toen ze die twee foto’s langs elkaar legde, was de gelijkenis treffend. Dat was het begin van een nieuwe reeks.

Enkele jaren later besloot Joke er iets mee te doen. Uit een paar interviews kwamen heel pakkende verhalen. Het is weer universeel, want iedereen heeft voorouders. We zijn allemaal op zoek naar een identiteit. Dit concept is niet nieuw maar niemand brengt het zoals Joke. Ze probeert de originele foto zo goed mogelijk te herconstrueren. De persoon moet zich een beetje hetzelfde kleden, de achtergrond wordt nagebootst en dan probeert Joke dezelfde blik te vangen. Deze reeks wordt om de twee weken vervolgd. 

Volgend jaar komt er nog een groter project dat maandelijks zal terugkomen maar daar wil Joke nog niet veel over kwijt. Een tip: verhalen van echte BV’s.

“Niet zoeken, je vindt”

Joke heeft een gouden tip voor startende fotografen: “Wees altijd oprecht geïnteresseerd in de ander. Je kan niet doen alsof want dan hou je het niet vol. Geloof in de mensen. In de studio staan de spotlights ook letterlijk en figuurlijk op hen. Ze krijgen dat stukje aandacht en een oprecht luisterend oor. Dan komt alles los,” vertelt ze. 

“Daarnaast moet je geloven dat je altijd groeit. Ook al maak je veel fouten, dat is niet erg. Niet te veel bij blijven stilstaan en gewoon blijven gaan. Heb plezier in wat je doet en blijf jezelf. Niet zoeken, je vindt.” Met deze mooie quote sluiten we ons gesprek af. Ik bedank Joke voor haar inspirerend verhaal en hoop haar binnenkort nog eens tegen te komen in het gezellige Hasselt.

Lieve vrienden, zijn jullie net zo benieuwd als ik naar welke prachtige werken Joke in de toekomst nog voor ons gaat brengen? Bezoek dan zeker haar website en Facebookpagina.